Trekking!

Dag 9 en 10: Canadezen, Muggen en Olifanten

De overnachting in resort&spa Baan Thai in Chang Mai was een waar feestje. Werd de nachtrust in Bangkok nog wreed verstoord door enorm slecht zingende gitaristen (des nachts) en de reguliere drukte op Khoa San Road (des ochtends); hier heerst gewoon... rust!! Het hotelpersoneel is ook totaal verschillend. Enorm vriendelijk en op het onderdanige af. Het voelt soms lullig iemand aan te kijken omdat die persoon dan vanuit nederigheid niet weet hoe hij of zij moet reageren.

Om negen uur werden we opgehaald voor een trekking de jungle in. Vooraf stelden we ons daar niet al te veel van voor, want eerdere excursies liepen soms ook uit op evenementen zoals Pat die in Japan heeft meegemaakt. Uitstappen en binnen vijf minuten instappen, en tussendoor drie foto’s maken. Daarbij waren we erg benieuwd naar het reisgezelschap, want met arrogante Iraanse metgezellen bleken we eerder ook niet op uitbundige wijze te kunnen communiceren. Maar deze reis leek toch een stuk inspirerender te worden: opgehaald door een pick-up truck met open achterkant en onderweg werden drie Canadezen opgehaald (een heel leuke meid van 19 jaar en twee mannelijke prachtexemplaren van 24 - maar dat natuurlijk geheel terzijde) en twee Zwitsers van rond de 25 jaar. Het mag duidelijk zijn dat Pat de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar boven het opgerekt.

De eerste stop betrof een vlinder en orchideeen farm. Niet zo heel spectaculair, maar we hebben toch achtergrondfoto’s nodig om onze top 200 op af te drukken, dus de tijd nuttig besteed. Vervolgens met de truck de bergen in. Over bemodderde wegen met diepe gaten, dus van survivallen was al een beetje sprake. Om er vervolgens achter te komen dat dit nog best een zware tocht zou gaan worden. Van te voren werd ons op een heel lijstje noodzakelijkheden gewezen die in een kleine rugzak meegenomen diende te worden. Helaas werd er op dat lijstje geen aandacht besteed aan schoeisel. Eef en ik hadden gezellige dichte wandelschoenen aangetrokken met witte sokjes. De eerste wandeling leidde naar een hutje waar we zouden lunchen (gebakken rijst in bananenblad – geen vetpot maar erg passend zo tussen de rijstvelden). Onze schoenen hebben vrijwel geen profiel en dat bleek niet zo heel compatibel met de modderige paden. Witte sokjes overigens ook niet. Maar goed, we flikkerden steeds net niet omver en kwamen relatief schoon aan bij de bewuste lunchhut.

Vervolgens begonnen we aan een een prachtige wandeling door rijstvelden, langs en door stromende beken en vervolgens een berg op. De tocht duurde drie uur, en dat leken er tien. Het is natuurlijk nog steeds tropisch warm, en de luchtvochtigheid is achterlijk hoog. Dus zwetend als een otter en stinkend als een bunzing sleepten we ons de berg op. In schril contrast met de Canadezen en Zwiters die als een dolle naar boven renden. En dat met enorme trossen bananen, want die zouden we later nodig hebben om de olifanten te voeren. Op deze plek is het nodig te zeggen dat Parick heel mannelijk en stoer een banenenboom heeft geveld om zo’n tros te bemachtigen. Daarbij werd de gids bijna verpletterd, en dat had achteraf een erg omhandige actie geweest kunnen zijn. Maar de gids heeft het gelukkig overleefd en leidde ons uiteindelijk naar een olifantenkamp. Tot heel grote opluchting van vooral Eef, want zij zat er er aan het eind van de wandeltocht wel even helemaal doorheen. In het begin nog bang voor een bruine spetter op haargezicht uiteindelijk aangekomen als een donkere bosjesvrouw.

Het uizicht op het kamp was onovertroffen. Duizend kleuren groen – rijstvelden, bananenbomen, bamboebos… Eerst de bananen aan de olifanten gevoerd. Echt een superervaring waar geen dierentuin aan zou kunnen voldoen. Vervolgens warden we aangespoord ons te wassen in een natuurlijk watertje. De baas van Pat heeft hem nog verboden om in stilstaand zoet water te zwemmen vanwege een beestjes die zich een weg naar binnen vreten. Dus lag hij in no time in dat water te spartelen. De olifanten stond inmiddels te popelen om ons te vervoeren. En toen werd het eng, Want ze werden dus de berg op geleid waarbij we beiden net niet van onze olifant af vielen. Wij kregen de grootste en meest eigenwijze, en die wilde niets liever dan bamoboe eten en het liefst op plaatsen waarbij zijn tijdelijke rugbewoners door de vele kleuren groen van zijn rug geveegd zouden worden. De spanning werd te snijden toen de begeleider van de olifant van de nek afsprong omdat hij het beest niet meer in bedwang leek te hebben. Maar net voordat Eef’s zenuwen het begaven ging de tocht weer vrij ongestoord naar beneden. De rest van de avond hebben we met onze nieuwe vrienden gepraat, naar krekels geluisterd, en oegekeken hoe onze gids een curry voor ons maakte. De beste tot nu toe ;-).

We hebben geslapen in een ‘grass hut’ op enige hoogte boven het olifantenkamp, onder een klamboe. Met alleen oerwoudgeluiden. En een snurkende Canadees. En de krassende nagels van Eef, want de DEET heeft niet gewerkt. Zojuist telden we minstens vijftig muggenbulten, alleen al op haar benen… Anyway, slapen op een dun futonnetje is misschien goed volgens je rug volgens Chinese traditie, maar westerse ruggen bleken er wel wat onder te lijden te hebben. Het uitzicht ’s morgens was wel onbeschrijgfelijk mooi. Grazende olifanten, een vuurtje waarop onze rijstsoep werd gekookt, en nog een paar extra schakeringen groen. Onze stoere Canadezen hebben de olifanten gewassen in een meertje, en kwamen op hun nek het meertje uitzetten. Brood werd op de barbeque getoast. Muggenbulten werden ingesmeerd met afterbite.

Een uur later stond de truck klaar voor een rit langs een waterval. Op zich een mooie waar je vanaf kon gljden via een natuurlijke glijbaan die was ingesleten in de rotsen. De stoere kerels hadden hun zwembroeken al aangehesen. Pat niet, deels omdat in zijn darmen de eerste tekenen van ongesteldheid zich begonnen af te tekenen. Eef niet, omdat ze al blij was uberhaupt bij de waterval aangekomen te zijn. De highlight van dag 9 bleek raften in een woeste rivier (achteraf ‘categorie 4’ wat ‘vrij eng’ bleek te betekenen). Maar goed, door uitgebreide instructies hebben we ons aan de boot kunnen blijven vastklampen en hebben we het meeste water NIET binnen gekregen. De trekking werd afgesloten met drijven op bamboo en een bezoek aan een tribal village. Dat laatste kon overigens zonder pardon geskipt worden. De terugreis naar Chang Mai was heel nat. Met bakken kwam het water uit de hemel, en de straten stonden zonder veel uitzondering geheel blank. Daarom bij het hotel gegeten en via het thuisfront erachter gekomen dat een kwart van Thailand overstroomd is. Dat verbaast ons niets. Wij zullen de voeten de komende tijd overigens voornamelijk droog houden, want de overstroomde gebieden passen niet in ons reisschema!

Zo, tijd om in het bed na te genieten. Trekking, we like!